خلاقیت
خلاقیت و ابداع
در انسان گرایشی شگفت وجود دارد که می‌خواهد آفریننده باشد و چیزی که نبوده است بیافریند و خلق کند. این تمایل در هر انسانی هست که می‌خواهد چیزی نو و اثری جدید بیافریند و ابداع کند. عالم علمش را، نظریهپرداز نظریهاش را، شاعر شعرش را، معمار بنایش را، صنعتگر صنعتش را، کشاورز کشتش را و ...؛ هر فاعلی فعلش را دوست دارد و به آن عشق می‌ورزد.[1] (حضرت نوح وکوزه)خصلت سازندگی و علاقه به مصنوعات و آفریدههای خود از گرایش فطری انسان به خلق و ابداع برمی‌خیزد که موهبتی الهی است. البتّه در برخی موارد دو یا سه مقوله با یکدیگر توأم می‌شوند؛ مثلًا کسی که شعری می‌سراید، در آنِ واحد دو کار کرده است، یکی اینکه چیزی آفریده و گرایشِ خلاقیت و ابداع خود را ارضا کرده است و دوم اینکه پدیدهای زیبا به وجود آورده و گرایش زیبایی‌دوستی خویش را ارضا کرده است و ممکن است گرایش حقیقتجویی نیز بدان اضافه شود یا امری از خیر اخلاقی در آن جلوه کند.[2]
[1]. مبانی تعلیم و تربیت اسلامی، ص73.
[2]. ر.ک: فطرت، ص55.